Ucieczka&Imię

Ucieczka&Imię
Sms nie był zbytnio przyjemny. Brzmiał on tak:
"Jeśli chcesz ujrzeć prawdziwą rzeczywistość, musisz porzucić swoje marzenia. Prawda zawsze boli, ale kiedy uświadomisz sobie, co tak naprawdę znaczy ból, zrozumiesz ile w życiu straciłaś, a ile możesz osiągnąć."
 Dziwna była jego treść na sam początek. Nie wiedziałam, czy to była groźba, czy też wręcz przeciwnie. Jednak, gdy tak nagle odpłynęłam w daleką przeszłość, coś sobie uświadomiłam.
-Austin.-powiedziałam.
-Ja, ja...nie mogę przyjąć tych oświadczyn. Przepraszam, zaopiekuj się dzieckiem.-powiedziałam i uciekłam tak szybko, jak jeszcze nigdy dotąd, zostawiając blondyna zupełnie zakłopotanego i zdezorientowanego.
*Oczami Austina*
 Na początek, to co powiedziała Ally mnie zszokowało. Rozumiem, że jeszcze mogła nie być gotowa, ale dlaczego uciekła, dlaczego kazała mi się zaopiekować naszym dzieckiem. Coś mi tu nie grało. Chciałam biec za brunetką, ale nie mogłem, przecież zostawić naszej córeczki samej.
-Świetnie.-powiedziałem.-No i co ja niby mam teraz zrobić. Nie myśląc już więcej, wyjąłem telefon i zacząłem dzwonić bezustannie do Ally, która jak na złość nie chciała odebrać telefonu.
Nie mając już sił, zadzwoniłem do Trish, by poinformować ją, o całym tym zajściu. Najbardziej jednak obawiałem się jej reakcji.
-Cześć Austin.-powiedziała przyjemnym głosem. Słychać było, że jest szczęśliwa i żadna zła wiadomość, nie zdoła jej tego odebrać.
-Trish...-zacząłem niepewnie.-Ally uciekła.-dokończyłem.
-Co! Jak to! Co się stało! Austin gadaj.-mówiła zdenerwowana.
 Po chwili zacząłem opowiadać mojej przyjaciółce o tym całym zajściu. Ona tylko mi przytakiwała albo z niedowierzania jeszcze raz pytała lub oczywiście jak to Trish, płakała.
-No i co my teraz niby mam zrobić.-zaczęła, a ja już wiedziałem, że całą winę zrzuci na mnie.-Austin, to twoja wina. Powinieneś za nią biec, a nie stać skołowany. Przecież nie wiemy nawet gdzie jest. Może być wszędzie, ale powiedz mi jeszcze raz, dlaczego ona tak naprawdę uciekła?-zapytała już trochę spokojniej.
-Jak ci już mówiłem, poprosiłem ją o rękę, a Ally zamiast odpowiedzieć, przez chwilę stała nieruchomo, po czym dostała sms, a następnie powiedziała mi prosto w oczy, że nie może przyjąć tych oświadczyn.-powiedziałem, a do oczów zaczęły mi napływać pojedyncze łzy. Musiałem chwilę czekać na reakcję Trish, ale po chwilowym czasie, wreszcie zaczęła:
--No dobra. Na razie tego nie ogarniam. Cóż, musimy czym prędzej znaleźć Ally. Poczekaj chwilę. Za moment u ciebie jestem. Zawiozę...-w tym momencie właśnie przerwała.-A tak na marginesie. Jak będzie się nazywała wasza córka. Już kilka tygodni po porodzie, a ona dalej bezimienna.
-Wiem, ale sam nie mogę dać jej imienia.-powiedziałem z kołowany.
-A nie wymyśliliście jej już wcześniej z Ally jakiegoś imienia.
-Owszem, myśleliśmy nad imieniem Lula.

******************************************************
No i kolejny rozdział. Tym razem dłuższy. Jeśli będzie 10 komów, to dodam dzisiaj kolejny. Wszystko zależy od was.

Dobra, teraz odpowiedź na wasze pytanie.

Ktoś kiedyś zapytał mnie [chyba animek], dlaczego adres twojego bloga ma taką nazwę.
W tym rozdziale jest właśnie na niego odpowiedź. W adresie znajdują się trzy imiona. Każde z nich to imię, któregoś z bohaterów tego opowiadania. Po wielu perypetiach zdecydowałam, że imię córki A&A będzie miało takie niecodzienne dosyć imię, ale jeśli chcecie, może to być zdrobnienie od słowa Louise.

No dobra, kończę już ten opis

Pozdro-Crystal